Poprawiam aluminiową czapeczkę i lecę szukać kosmitów!

Przypominam, że we wpisach nie pojawiają się moje przekonania i poglądy.

Jeżeli ktoś zawitał tu po raz pierwszy, proszę, przeczytaj najpierw Założenia.

Myślenie boli. A samodzielne myślenie? To dopiero hardcore! Jeżeli nie jesteś przygotowany na traktowanie z góry, spojrzenia przepełnione politowaniem, a czasami i werbalne wyszydzanie, nawet tego nie próbuj. Nie wytrzymasz presji społeczeństwa.

Nadal tu jesteś? Ciekawe. Jeżeli naprawdę chcesz wysłuchać tego, co mam do powiedzenia, zapraszam, ale równocześnie uprzedzam — jeśli zaczniesz drążyć, zadawać pytania, mieć wątpliwości, nie ma dla Ciebie ratunku. Zostałeś skazany na los błazna podporządkowanej mainstreamowi masie posłusznych homo non sapiens. Jeszcze to czytasz? O cholera... pamiętaj — uprzedzałem.

Na początku musimy ustalić jedną rzecz — wszyscy jesteśmy osobami wierzącymi. Nie mam na myśli religii, choć później do tego przejdę, ale na tym etapie nie ma to nic wspólnego z duchowością. Musicie zrozumieć, że nie jest to teza, tylko nieuświadomiony fakt. Zaczęło boleć? Czujecie dyskomfort po tych słowach? To dopiero początek!

Dlaczego odważyłem się wypowiedzieć te słowa? Bo to prawda! Zastanówcie się — czy ktoś z Was rozumie świat, mechanizmy nim rządzące, potrafi opisać wszystkie procesy, które nas otaczają (począwszy od chemicznych, a na społecznych zakończywszy)? Jeżeli ktoś odpowiedział: Tak, nie wierzę Ci. Nasz świat zmienia się z dnia na dzień, jesteśmy zewsząd bombardowani informacjami, nowinkami technologicznymi, co chwilę są nowe odkrycia i nawet najtęższe umysły nie są w stanie przyswoić tak wielu danych. Nasz mózg stawia na uproszczenia. Większość ludzi wykreowało sobie wygodną, nienacechowaną pejoratywnie drogę wiary — naukę.

Może potrafisz opisać sposób, w jaki powstaje prąd, wliczając w to skomplikowane obliczenia. Być może potrafisz wytłumaczyć krok po kroku sposób działania smartfona. W to wierzę, ale nie wierzę, że istnieje osoba, która potrafiłaby wyjaśnić wszystko. Nawet najmądrzejsze osoby wierzą w coś, na co pozwala im wąski odbiór rzeczywistości.

Nie potrafimy wyjaśnić wielu zjawisk, więc wybieramy wierzenie w najbardziej prawdopodobną wersję. Problem jest taki, że... my tego nie wiemy, my w to wierzymy. Wierzymy w naukę, jak dawniej wierzono w bóstwa lub monoteistycznego Boga. Myślicie, że kapłani nie potrafili zmanipulować masami i nie dawali pozornie logicznych argumentów, dlaczego jest tak, a nie inaczej? Teraz mechanizm jest taki sam, tylko sposób się zmienił. Pod przykrywką racjonalizmu i oświecenia nadal nas ogłupiają albo dopiero będą to robić.

Nie domyślacie się, co mam na myśli? Im mniej rozumiemy świat, tym łatwiej jest nami manipulować. Bez społeczeństwa już teraz jesteśmy bezradni. Bez nowoczesnych technologii nie potrafimy żyć. Przedstawić Wam ten mechanizm? Proszę bardzo! Najpewniej poruszam się w kulturze chrześcijańskiej, więc proszę nie szukać podtekstów, że tę religię faworyzuję albo najbardziej potępiam.

Dawniej ksiądz był w stanie wykluczyć ze społeczności dowolną osobę, a ludzie dookoła godzili się na ten ostracyzm. Za fasadą miłosierdzia kryło się wiele zła, a osoby niegodzące się z dogmatem musiały liczyć się z konsekwencjami i albo zapomnieć o swoich poglądach, albo żyć w odosobnieniu, akceptując potępienie ze strony własnej społeczności.

Czy dzisiaj jest inaczej? A może dopiero nas to czeka? Wyobraźcie sobie, że zrezygnujemy całkiem z gotówki, a pieniądze będą jedynie walutą wirtualną (zabawne — pieniądze są symbolem kruszcu, a e-waluta symbolem pieniądza — operujemy symbolem symbolu!). Co wówczas będzie stało na przeszkodzie rządzącym (dawniej pomazańcy boży, dzisiaj wybrańcy oświeconego ludu), żeby jednym kliknięciem odebrać Ci cały dobytek i zniszczyć życie? Nic.

Ja na pewno nie. Co najwyżej z boku będę wszystko obserwował i odczuwał ponurą satysfakcję z możliwości spytania: A nie mówiłem? Jeżeli przeszkadza Ci ta wizja, może to czas, żeby zatrzymać się, zastanowić się, czy ten pęd za nowoczesnością, innowacyjnością, nauką, techniką, nie jest przypadkiem tym samym pędem, który już dawniej się odbywał, ale za innymi rzeczami, o których wiemy z perspektywy czasu, że nie wypaliły? Co się zmieniło, że teraz miałoby się udać? Ludzie? Nie rozśmieszajcie mnie.

Mam nadzieję, że przekonałem Cię do tego, że jesteś osobą wierzącą. To teraz uważaj, bo przechodzimy do tematów zahaczających o duchowość, a przede wszystkim o głęboko zakorzenione w naszej świadomości fundamenty wiedzy!

Czekajcie chwileczkę, założę jakiś płaszcz przeciwdeszczowy, bo zbierają się chmury gównoburzy.

Teoria Wielkiego Wybuchu, ewolucja — nie wierzę w nie. Mam wiele pytań, na które nauka odpowiada w sposób dostatecznie zawiły, żeby nikt tego nie zrozumiał. Ktoś może uznać — jestem zbyt głupi, szukam uproszczeń; jasne! To najwygodniejsze stanowisko, ale może najpierw wysłuchacie mnie?

Teoria Wielkiego Wybuchu jest najprostsza do zbicia, bo naukowcy sami uznają ją tylko za najbardziej prawdopodobną. Niezależnie od tego, jaką teorię dadzą, będę miał zasadnicze pytania: kto stworzył osobliwość? kto stworzył materię? kto stworzył prawa rządzące wszechświatem? W tych aspektach jestem za religiami monoteistycznymi, które wykręcają się w bardziej logiczny sposób — absolut jest niemożliwy do zrozumienia i to on stworzył wszystko. Naukowcy (żeby nie zostać wyśmianymi) muszą odrzucić ingerencję absolutu i na ślepo rzucają teoriami, które tylko częściowo da się potwierdzić. Nigdy też nie będą w stanie odpowiedzieć na jedno — jak z niczego powstało coś?

Tak tylko na boku rzucę, że chyba najciekawszymi mitami kosmogonicznymi są te słowiańskie — poczytajcie, naprawdę warto! W sumie nieocenzurowane greckie też są interesujące.

Ewolucja. Jeszcze szczelniej zapinam płaszcz i jazda!

Nie zrozumcie mnie źle, to nie jest tak, że odrzucam całość tej teorii. Zgadzam się, że istnieją procesy, wskutek których zmieniają się określone cechy danego gatunku. Nie zgadzam się z całą resztą. I o ile w przypadku Teorii Wielkiego Wybuchu, raczej nie zanosi się na zmianę stanowiska, tak w przypadku ewolucji chciałbym w nią wierzyć. Próbuję, ale umysł swoje.

W wielkim skrócie teoria ewolucji wygląda tak: [Uwaga! Dla uproszczenia łączę dwie główne teorie powstania życia — samorództwa i zewnętrznej ingerencji — bo dla mnie obie są równie prawdopodobne.]

Była sobie Ziemia, a na niej praocean. W atmosferze wesoło zachodziły procesy chemiczne, a w efekcie licznych, spontanicznych syntez powstały związki organiczne. W Ziemię walnął meteoryt, na którym było jeszcze więcej dodatkowych substratów. To wszystko było poddawane nieustannym procesom chemicznym, co jest nazywane mianem zupy pierwotnej. A z tego wszystkiego powstał uniwersalny wspólny przodek dla całej przyrody ożywionej — komórka prokariotyczna.

Nasza dzielna komórka dzieliła się, robiła wszystko, co tylko mogła, żeby dać możliwość rozwinięcia się wszystkim gatunkom. Tryliony pokoleń później oto jesteśmy my, ludzie, potomkowie dzielnej komórki prokariotycznej.

Tak, wiem, wszystko powiedziane w tym tonie brzmi absurdalnie. Wybaczcie, więcej go nie użyję.

Problemem jest to, że szukam prac naukowych o ewolucji i wszystkie są tylko poszlakami. Przyznacie sami, że sformułowania w stylu w wyniku zmian ewolucyjnych organizmy wykształciły płuca nie brzmią dokładnie. Znalazłem nawet pracę polemiczną, w której odrzucono teorię, że oczy przekształciły się w wyniku wcześniejszych zmian płetw na kończyny. O nie! Autor daje rewolucyjne rozwiązanie — najpierw zmieniły się oczy, a dopiero później kończyny! Niesamowite, prawda? A ja tak tylko po cichu zadaję pytanie — jak?

Może wytłumaczę, co odrzucam w tej teorii. Wątpliwości nie wzbudza we mnie fakt, że małpy i ludzie mogliby pochodzić od wspólnego przodka (jak już wiemy — wszyscy pochodzimy od komórki prokariotycznej...), tylko zmiana środowiska.

Jestem w stanie zrozumieć to, że bioróżnorodność w danym środowisku mogła zajść za sprawą procesów ewolucyjnych. Jasne, nie ma problemu. Ale jak, u licha, wyjaśnić zmianę środowiska? Tego nijak nie mogę zrozumieć, a wszystkie argumenty trafiają jak kulą w płot. Zastanówcie się — nawet jeżeli organizmy miały na to miliony, miliard lat, nie wyjaśnia to tego procesu. Wyobrażam sobie jakieś rybopodobne stworzenie, które próbuje wyjść na ląd, a po jakimś czasie umiera w wyniku uduszenia. I tak za każdym razem. Miliony, miliardy lat, a w mojej wizji nie ma szczęśliwego zakończenia, tylko stosy ciał biednych rybopodobnych na brzegu.

W drugą stronę jest łatwiej, bo oddychać można na powierzchni, a następnie się zanurzać, jak czyni to większość ssaków, które upodobały sobie morza, oceany, rzeki i jeziora jako miejsce życia. Może znajdzie się ktoś, kto wytłumaczy mi, dlaczego tym odważnym rybopodobnym się udało? Jestem otwarty na nowe teorie.

Nie daję Wam gotowych rozwiązań. Nie chcę, żebyście ślepo powtarzali moje słowa, ale może to dobry czas na refleksję, że czasem warto pytać. Jednak nie powinno się zapominać, żeby po drodze słuchać odpowiedzi i to na ich podstawie snuć własne teorie.

* * * 

Dzień dobry! Czy Wy też macie wrażenie, że bohater chciałby opowiedzieć coś jeszcze? 

Od siebie dodam, że jest  on poniekąd związany z teoriami spiskowymi, ale nie chciał mówić na ten temat bez mojej zgody. Co sądzicie o takim pomyśle? Pozwolić mu wygadać się do końca? 

Jeżeli przez dłuższy czas nie będzie żadnych komentarzy (lub tylko takie, w których zgadzacie się), dam bohaterowi powiedzieć resztę, która leży mu na sercu. Jeżeli uznacie, że to niepotrzebne, ocenzuruję niepokornego bohatera. ;)